Son da Vella usa cookies.
Para o correcto funcionamento da páxina, Son da Vella utiliza cookies. Pode ver as condicións de uso da páxina facendo click aquí: CONDICIÓNS DE USO (Aviso legal)
Se continúa navegando enténdese que as acepta. Pode facer desaparecer esta mensaxe confirmando no seguinte botón:
Tipo:
Aves
HÁBITATS:
Bosques Pastos Infértiles
CORES: Branco, amarelo, marrón.
NÚMERO DE PATAS: 2
NOMES NOUTROS IDIOMAS: English: Barn Owl. Français: Effraie des Clochers. Deutsch: Schleiereule
A curuxa común (Tyto alba) é unha das aves máis recoñecibles polo seu aspecto inconfundible. Pertence á familia Tytonidae e caracterízase pola súa plumaxe branca cremosa con manchas amarelas pálidas e discos faciais brancos. Os seus ollos escuros e penetrantes destacan no seu rostro chato.
Esta especie rexistra unha envergadura de ás de 80 a 95 centímetros e unha lonxitude corporal de 33 a 35 cm, cun peso medio de 350 gramos. As súas patas son relativamente longas e están equipadas con garras afiadas, adaptadas para a captura de presas.
A curuxa habita comunmente zonas abertas, incluíndo campos agrícolas, prados, bosques abertos e mesmo áreas urbanas. Ademais, tamén se pode atopar en edificios abandonados, en fendas de pedras e ocos das árbores. A súa adaptabilidade ao entorno fainas versátiles en canto a hábitats para instalar os seus niños.
Esta especie está amplamente distribuída en Europa, Asia, África, América do Norte e América do Sur.
A dieta da curuxa está composta principalmente por roedores, como ratos e musarañas, e tamén por pequenos insectos. A súa caza baséase na habilidade para voar silenciosamente e capturar presas coas súas garras afiadas.
Esta especie é principalmente nocturna, caza de noite grazas á súa excelente visión e audición. Durante o día, repousa en lugares como fendas de rochas, ocos en árbores ou edificios abandonados.
Forman parellas de por vida. A femia pon de catro a sete ovos, que incuba durante aproximadamente un mes antes da eclosión. Os pichóns son coidados polos seus pais ata que abandonan o niño.
Os principais riscos para esta especie son a destrución do seu hábitat natural, o envelenamento debido ao uso de pesticidas e os atropelos por vehículos.
As curuxas comúns son consideradas como especies beneficiosas debido ao seu papel no control de pragas de roedores.