Bidueiro - Brincabois

O bidueiro, mestre da asociación, destaca pola súa elegante silueta e follaxe verde durante a primavera e verán, mudando a tons dourados no outono. Alén da súa beleza, ten un papel crucial no ecosistema galego, xa que axuda a previr a erosión do solo, proporcionando hábitat e alimento para diversas especies de fauna, e contribúe na asociación con moitos fungos dos nosos bosques.

Un que destaca entre todos é a Amanita muscaria, polo seu sombreiro escarlata adornado con manchas brancas, cunha imaxe viva e característica, un elemento intrigante en lendas e contos populares que alimenta a imaxinación colectiva. 

Nun pacto baixo terra que fortalece a resistencia de ambos, as raíces do primeiro entrelázanse co micelio do segundo, creando un intercambio vital de nutrientes que eleva a saúde dos participantes. Esta extensa rede micorrícica non só facilita a absorción eficiente de nutrientes para o bidueiro, senón que tamén ofrece protección contra patóxenos do solo. A cambio, a Amanita muscaria recibe carbohidratos esenciais producidos pola fotosíntese do bidueiro, formando unha alianza onde ambas partes saen beneficiadas.

Este pacto soterrado entre o brincabois e o bidueiro exemplifica a interdependencia vital que caracteriza moitas das relacións micorrícicas nos nosos bosques.

Castiro - Netorra das carballeiras

A netorra das carballeiras (Russula cyanoxanta) destaca pola súa aparición nos bosques, co seu sombreiro de cores variables (negro, verde, violeta..) e lamelas brancas debaixo. Este fungo participa nunha relación simbiótica con diversas árbores, entre elas os castiros. A súa aparición dende o verán ata o outono fai constancia da vitalidade dos bosques e son durante este período unha fonte de alimento para moitas especies, dende lermas ata xabaríns, sendo unha das delicias dos bosques caducifolios.

Por outra banda, o castiro, co seu porte impoñente é unha das árbores máis populares e sinxelas de recoñecer, xa sexa polas súas follas alongadas ou polos ourizos que cobren os seus froitos, presentes no outono na árbore e durante o resto do ano nun manto que cobre o solo onde habita. Esta árbore non só é común nos bosques mixtos galegos, senón que tamén é moi usada en plantacións con fins produtivos. 

O castiro forma un pacto soterrado co micelio da netorra, establecendo unha conexión vital que beneficia á saúde de ambos. Este traballo en equipo, onde as raíces do castiñeiro se entrelazan co micelio da netorra, é unha peza clave na dinámica dos nosos bosques, subliñando a complexidade e importancia das relacións micorrícicas.

Ambas especies refórzanse nesta relación, que é obserbable na apariencia da árbore e do fungo. É nos froitos, tanto nas castañas coma nos cogomelos, onde se verá a saúde de ambos segundo o esforzo que poida dedicar á súa reprodución. Este feito é de sobra coñecido na silvicultura, e é moi común que as plantación máis actuais de castiros sexan con exemplares micorrizados, tanto con netorras como con boletos e cantarelas, todos comestibles de excelente calidade.

Piñeiro Silvestre - Níscaro

O piñeiro silvestre (Pinus sylvestris) emerxe como unha figura distintiva nos nosos bosques, deixando a súa marca na paisaxe galega co seu porte alto e as súas "follas" (acículas) longas e puntiagudas. Esta árbore conífera, tamén coñecida como "piñeiro bravo", é unha especie nativa que desempeña un papel crucial no ecosistema forestal. A súa apariencia impoñente e as piñas alongadas que alberga, fan que sexa recoñecible mesmo a distancia.

O níscaro (Lactarius deliciosus) é un cogomelo amplamente coñecido pola súa carne saborosa e atraente cor alaranxada. Presente nos nosos bosques durante os meses de outono, o níscaro destaca pola súa apariencia brillante e pola forma circular tan característica do seu sombreiro. As lamelas debaixo do sombreiro liberan un líquido látex de cor laranxa, que é outra característica distintiva deste fungo.

A colaboración entre o piñeiro silvestre e o níscaro é un testemuño da interdependencia na natureza. A través desta conexión micorrízica, ambos organismos non só se benefician mutuamente, senón que tamén fortalecen a saúde do ecosistema forestal. Este exemplo subliña a importancia de comprender e preservar as asociacións simbióticas na xestión dos nosos bosques, recoñecendo a súa relevancia para a sustentabilidade a longo prazo da nosa biodiversidade.