Son da Vella usa cookies.
Para o correcto funcionamento da páxina, Son da Vella utiliza cookies. Pode ver as condicións de uso da páxina facendo click aquí: CONDICIÓNS DE USO (Aviso legal)
Se continúa navegando enténdese que as acepta. Pode facer desaparecer esta mensaxe confirmando no seguinte botón:
Acceder - Rexistrarse
DESCRICIÓN:
A Sphinx maurorum , máis coñecida como a esfinxe do piñeiro, é unha especie de bolboreta nocturna da familia Sphingidae. O seu tamaño é considerable, cunha envergadura que oscila entre os 70 e 89 mm. As súas ás mostran diferentes tonalidades de gris ou marrón, adornadas con dúas bandas escuras e barras lonxitudinais negras. As súas eirugas, de ata 80 mm, teñen un característico corno anal escuro e liñas amarelas no corpo, que ao principio é de cor verde, pero cambia a marrón segundo a variante de cor.
HÁBITAT:
Esta avelaíña prefire os bosques de piñeiros e mixtos. Habita bosques secos e claros, incluíndo estepas, ata altitudes de 1.600 metros en zonas alpinas.
DISTRIBUCIÓN:
Atópase na península ibérica, así como no sur e centro de Francia, chegando ao norte ata Corrèze e ao sur ata as montañas do Atlas e o Rif, no norte de África. Tamén hai rexistros na Córcega.
ALIMENTACIÓN:
As eirugas aliméntanse de varias especies de piñeiros, en particular o piñeiro silvestre (Pinus sylvestris) e a pícea (Picea abies). Tamén se encontran en alerces (Larix decidua) e, ocasionalmente, en cedros (Cedrus) nas zonas do sur de Europa.
COSTUMES:
A Sphinx maurorum é activa principalmente durante a noite, permanecendo durante o día ben camuflada nos troncos das árbores. A súa actividade nocturna inclúe a busca de néctar, sendo atraída frecuentemente pola luz artificial.
REPRODUCIÓN:
As femias poñen ata 100 ovos pequenos e de cor amarela nas agullas dos piñeiros. Os ovos eclosionan entre 6 e 9 días despois. As eirugas recén nadas aliméntanse primeiro da casca do ovo e despois pasan a consumir as agullas das árbores. Tras completar o seu desenvolvemento, baixan ao chan para pupar baixo a cobertura de musgo ou follaxe caída.
RISCOS:
A especie é relativamente común e non está en perigo. A Sphinx maurorum é atacada por varios parasitoides, incluíndo avespas e moscas que depositan os seus ovos nas pupas, así como por fungos que parasitan e matan a súa fase de pupa. A pesar destes depredadores, a especie segue sendo abundante. As pragas desta especie non teñen un impacto económico relevante debido á súa limitada expansión.
